നിന്‍ മുഖദര്‍ശനത്തിനായ്
കൊതിച്ചു ഞാന്‍
പൂന്തോപ്പിലും ,കൃഷിയിടങ്ങളിലും.
മധുരം നുണയേ,
നിന്‍ ചൊടികളില്‍
ചുംബിയ്ക്കുവാന്‍ മോഹം.
വള്ളിക്കുടിലിന്‍ തണലില്‍
നിന്‍ സ്നേഹത്തിനായ് ദാഹിച്ച്...
അല്ലയോ ശ്രേഷ്ഠനായ കമിതാവേ,
നിന്‍ ചൈതന്യത്താല്‍
ഈ ചെടികളെല്ലാം പൂവണിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു !
ഞാനെന്റെ ദുഃഖങ്ങള്‍ മാറ്റിവയ്ക്കട്ടെ.
യാ അള്ളാ ! മോചിപ്പിയ്ക്കൂ എന്നെയീ -
അഹങ്കാരത്തിന്‍ തടവില്‍ നിന്നും .
പിന്നെ,അലയാന്‍വിടൂ മലകളിലും
മണല്‍ക്കാട്ടിലേയ്ക്കും...
ഞാന്‍ കൊതിയ്ക്കുന്നൂ ,
നിന്റെ സ്നേഹപാനത്താല്‍
ഉന്‍മത്തനാവാന്‍ ,
റുസ്തമിന്റെ ശക്തി കൈകളില്‍
ആവാഹിയ്ക്കാനും .
എങ്കിലും ,ഞാന്‍ തളരുന്നൂ
ദുഖിതരും എകാകികളുമായ
ഈ മനുഷ്യരാല്‍ ...
ഇരുട്ടില്‍ വിളക്കുമേന്തി,
എന്തു തിരയുന്നെന്നറിയാതെ
ചുറ്റിനടക്കും ശേക്കുകളും,മുല്ലാമാരും .
നശ്വരരായ ഈ നാട്യക്കാരാല്‍
പീഡിതനായി ഞാന്‍ ,
നിന്‍ ദിവ്യ പ്രകാശത്തിനായ് കേണ്...
സാരാംശത്തിന്‍ സാരാംശമേ,
നീ പ്രണയത്തിന്‍ ഉന്‍മത്തത .
നിന്‍ അപദാനങ്ങള്‍
പാടാന്‍ കൊതിച്ചു ഞാന്‍ ,
എങ്കിലും ,
ഹൃദയാഭിലാഷത്തിന്‍ തീവ്രതയാല്‍
മൌനിയായി !
സാരാംശത്തിന്‍ സാരാംശമേ,
ReplyDeleteനീ പ്രണയത്തിന്‍ ഉന്‍മത്തത .
നിന്‍ അപദാനങ്ങള്‍
പാടാന്‍ കൊതിച്ചു ഞാന്‍,
എങ്കിലും ,
ഹൃദയാഭിലാഷത്തിന്‍ തീവ്രതയാല്‍
മൌനിയായി !
കവിതയ്ക്ക് ആശംസകള്‍
നല്ല കവിത! ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായി
ReplyDelete