ഇത് പ്രണയം,
ഓരോ നിമിഷവും
ഒരുനൂറു മൂടുപടങ്ങള്‍
വലിച്ചുകീറി ,
സ്വര്‍ലോകത്തേക്കു
കുതിച്ചുയരുന്നു.
ആദ്യശ്രമം ഈ ജീവിതം
ഉപേക്ഷിയ്ക്കുന്നതിന്.
പിന്നെ,
കാലുകളില്ലാതെ
സഞ്ചരിക്കുന്നതിനും ...
സ്വന്തം കണ്ണുകളെ
അവഗണിക്കാനും
പരലോകത്തെ അംഗീകരിക്കാനും.
ഓ ഹൃദയമേ,
നീ അനുഗൃഹീതമാണ് .
നിനക്കീ പ്രണയികളുടെ കൂട്ടത്തില്‍
കടക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞല്ലോ!
കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ കാണാന്‍ കഴിയാത്തത്
അനുഭവിക്കാനും
അവരുടെ നെഞ്ചകത്തിരിക്കുവാനും
നിനക്ക് കഴിഞ്ഞുവല്ലോ!
അല്ലയോ ആത്മാവേ,
നീയെങ്ങിനെയാണ്
ശ്വസിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്?
ഹൃദയമേ,നീ എങ്ങിനെയാണ്
മിടിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്?
ആത്മാവ്: "ഞാനീ മണ്‍കുടിലിന്റെ
പണിപ്പുരയിലുണ്ടായിരുന്നു.
ഈ ലോകത്തിന്റെ
നിര്‍മ്മാണവേളയില്‍
ഞാനവിടെനിന്നും ഓടിപ്പോന്നു.
എതിരിടാന്‍ കഴിയാതെ വന്നപ്പോ-
ഴൊരു കളിമണ്‍കട്ടകണക്കെ
താഴേയ്ക്ക് വലിച്ചിടപ്പെട്ടു"
No comments:
Post a Comment